Ποιηματάκι αποχαιρετισμού!

To χάρτινο καραβάκι

Ο μπαμπάς και η μαμά μου

όλο αγάπη και στοργή

έφτιαξαν εμένα, να’μαι

από τέλειο χαρτί.

Κι όταν έφτασε η ώρα

μ’άφησαν με προσοχή

μες στο πρώτο μου λιμάνι

κι είπανε “Καλή Αρχή!”

Νηπιαγωγείο το φωνάζουν

όλα τα μικρά καράβια

και τα δυνατά τους βάζουν

να γεμίσουν τα αμπάρια.

Έτσι έκανα κι εγώ

μια ολόκληρη χρονιά

τ’αμπάρια  μου γεμίσαν

γνώσεις, χρώματα, χαρά.

Τώρα έχω μεγαλώσει

νιώθω δυνατό πολύ

ο αέρας ας φουσκώσει

το γαλάζιο μου πανί.

Σ’άλλες θάλασσες θα πάω

νέα λιμάνια για να δω

Έχω μάθει να νικάω

όποιο εμπόδιο κι αν βρω.

Χάρτινο είμαι, θα μου πείτε,

πόσο αντέχει το χαρτί;

Με την πρώτη τρικυμία

δεν θα αντέξει, θα χαθεί…

Μην φοβάστε, εσείς φίλοι,

όχι, εγώ δεν θα χαθώ.

Μες στ’αμπάρια έχω κρύψει

έναν μεγάλο θησαυρό.

Λίγες λέξεις που μου μάθαν

μες στο πρώτο μου σχολείο

ναι σ΄αυτό τ’ωραίο λιμάνι

που το λεν Νηπιαγωγείο!

“Πίστεψε στον εαυτό σου

όλα, αν θέλεις, τα μπορείς

Το χαρτί να γίνει ατσάλι

όσα εμπόδια κι αν βρεις”

Η κυρία έτοιμη είναι

νάτη το χέρι της κουνά.

Νέα καράβια περιμένει

την επόμενη χρονιά.

Πλώρη για το νέο λιμάνι

φύσα αγέρα μάνι- μάνι.

“Όνειρο” είναι τ’όνομά του

σύντομα… θα’μαι κοντά του!

(Μπορείτε να συνδυάσετε με το ποίημα και μια μικρή δραστηριότητα που μπορείτε να δείτε εδώ ).