“Ας μου επιτραπεί παρακαλώ, να μιλήσω στο όνομα της φωτεινότητας και της διαφάνειας. Επειδή οι ιδιότητες αυτές είναι που καθορίσανε τον χώρο μέσα στον οποίο μου ετάχθη να μεγαλώσω και να ζήσω… Πολύ περισσότερο όταν οι καιροί είναι σκοτεινοί και αυτό που του υπαγορεύουν είναι μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ορατότητα.” Μ΄αυτά τα λόγια, ο Οδυσσέας Ελύτης παρέλαβε το 1979 το Νόμπελ Λογοτεχνίας. “Ελύτης όπως Ελλάδα” είχε πει ταυτίζοντας και δοξάζοντας την πατρίδα του με το όνομά του.
Εκείνος που με την έναρξη του πολέμου του ’40 κατατάχθηκε ως ανθυπολοχαγός και βρέθηκε στις 13 Δεκεμβρίου εκείνης της χρονιάς στη ζώνη του πυρός.
Ήταν λοιπόν ανάμεσα σε εκείνους, την μνήμη των οποίων τιμούμε σήμερα. Ήταν δίπλα σε εκείνον τον απλό,τον ανώνυμο στρατιώτη, που έδωσε θυσία τη ζωή του. Αυτόν για τον οποίο είπε ο ποιητής:
“Βρόντηξαν τα βουνά της Αλβανίας.
Δεν έκλαψαν.
Γιατί να κλάψουν;
Ήταν γενναίο παιδί.”
Ας μείνουμε λοιπόν στα λόγια του ποιητή. Αυτά, μαζί με των παιδιών το γέλιο, ας γίνουν φως και στους παρόντες σκοτεινούς καιρούς. Αφού όπως είπε:
“Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι, κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.”
