Αξίες ζωής στην εκπαίδευση – Ανεκτικότητα

Πως θα  μπορούσαμε να δώσουμε στα παιδιά να καταλάβουν πως “το ίδιο” πολλές φορές καταντάει… μονότονο; Ενώ αντίθετα “το διαφορετικό”, μπορεί να μας προσφέρει μεγάλη και απρόσμενη χαρά;

Πολύ απλά τους ζητήσαμε να ζωγραφίσουν με μπογιά στο ίδιο χρώμα με το χαρτί τους. Άσπρη μπογιά σε άσπρο χαρτί, κόκκινη μπογιά σε κόκκινο χαρτί, κίτρινη μπογιά σε κίτρινο χαρτί. Το αποτέλεσμα…

…απογοητευτικό, αποκαρδιωτικό, συνοδευόμενο με τη διαπίστωση ότι “κάτι δεν πάει καλά εδώ πέρα!”. Αν όμως μοιραζόμασταν με τους διπλανούς μας τις  μπογιές μας και ζωγραφίζαμε με διαφορετικά χρώματα στο χαρτί μας, τότε τί θα γινόταν;

“Ω τι χαρά! Τώρα μάλιστα! Το διαφορετικό μας αρέσει πολύ περισσότερο! Αυτό μας ταιριάζει!” Οπότε ο πρώτος στόχος επετεύχθει. Κάναμε ένα μικρό βήμα προς την καλλιέργεια της Ανεκτικότητας.

Όμως με “το ίδιο” δεν είμαστε πιο σίγουροι; Πιο ασφαλείς;

Το ακόλουθο βίντεο, ήταν η έμπνευσή μας για μια ωραία ιστορία, που μας διδάσκει ότι όχι δεν πρέπει να έχουμε τυφλή εμπιστοσύνη σε ότι μας μοιάζει, μόνο και μόνο γι’αυτό. Πολλές φορές μπορεί να βρούμε στο διαφορετικό αυτό που μας λείπει, αυτό που χρειαζόμαστε.

“Πέτρα – Ψαλίδι- Χαρτί”

“Έλα Χαρτάκη μου, ώρα για σχολείο.

Μην ξεχάσεις κανένα βιβλίο.

Πρώτη σου μέρα , ας μην αργήσεις.

Τα λέμε πάλι όταν γυρίσεις”.

Είπε η κυρία Χαρτούλα στον Χαρτάκη

και του ψιθύρισε στο αυτάκι.

“Πιστεύω σ’εσένα και σ’αγαπώ.

Θα είμαι πάντα για σένα εδώ”.

Φεύγει ο Χαρτάκης, ευτυχισμένος

είναι σχεδόν… ενθουσιασμένος!

Καινούριο σχολείο, καινούριοι φίλοι.

Φεύγει, με χαμόγελο στα χείλη!

Μπροστά στην πύλη στέκει τώρα

έφτασε επιτέλους η ώρα.

Μια ανάσα, ένα βήμα… “Είμαι πολύ τυχερός!

χαρτάκια βλέπω, ευθεία εμπρός!”

Μια παρέα από χαρτάκια στέκεται λίγο πιο κει…

“Έλα τώρα, γιατί να μην είναι, σαν εμένα …φιλικοί;

Όλοι από χαρτί φτιαγμένοι

μια φιλία…εγγυημένη!”

Όμως η ματιά τους τον παγώνει

εδώ γέλιο δεν σηκώνει.

Τον κοιτάζουν θυμωμένα

χέρια έχουν σηκωμένα.

Πριν προλάβει ν’ανασάνει

κάποιος πίσω του, τον πιάνει,

και τον σφίγγει δυνατά,

του μιλάει ψιθυριστά…

“Στρίβε σπόρε, εξαφανίσου.

Μην ακούσω τη φωνή σου.

Κι αν σ’ ακούσω, θα σε σχίσω,

γύρνα όπως είσαι πίσω”.

“Τι συμβαίνει εδώ πέρα;

Κάντε όλοι παραπέρα!”

Γυρνάει ο Χαρτάκης και του’ρχεται ζάλη

ένα… Ψαλίδι ξάφνου προβάλλει.

Τ’άλλα χαρτάκια εξαφανιστήκαν

λίγα δευτερόλεπτα μόνο χρειαστήκαν.

Ο Χαρτάκης όμως πίσω μένει

άραγε τι τον περιμένει;

“Έλα φίλε και μη φοβάσαι

δίπλα σου θα ‘μαι , να το θυμάσαι,

μαζί θα περάσουμε ωραία

έλα να κάνουμε παρέα!”

Λέει το Ψαλίδι και το χέρι του απλώνει

κι ο Χαρτάκης δειλά το κεφάλι σηκώνει.

Μπροστά του βλέπει έναν φίλο

κι ας είναι αυτός “αχλάδι” κι εκείνος “μήλο”.

“Τελικά η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις

δεν πρόκειται ποτέ να πλήξεις”

λέει ο Χαρτάκης και χαιρετά,

τον νέο του φίλο απ’το χέρι κρατά.

Πριν στρίψουν όμως στη γωνία

ακούνε νέα φασαρία.

Κάτι Πέτρες ενοχλούν έναν Πετρούλη

βλέπεις τον βρήκανε μικρούλη…

Με θάρρος ο Χαρτάκης βαδίζει εμπρός

κι οι Πέτρες γίνονται καπνός.

Ο Πετρούλης τώρα δεν φοβάται

ήσυχος μπορεί πια να κοιμάται.

Για φίλο έχει ένα χαρτί

ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί.

“Έλα Ψαλίδι κι εσύ κοντά μας

μια όμορφη φιλία έχουμε μπροστά μας!”

Ίδιος, δε σημαίνει πάντα φίλος.

Γάτα μην ακούς τι λέει ο σκύλος.

Τι κι αν δεν μιλάτε την ίδια γλώσσα.

Μπορείτε να μοιραστείτε άλλα τόσα.

Μην φοβάσαι αυτόν που δεν σου μοιάζει,

πολλές φορές είναι αυτός που σου ταιριάζει.

Κι αυτόν που θεωρείς εσύ δικό σου

να θέλει – δυστυχώς – μονάχα το κακό σου.

Βέβαια ωραία όλα αυτά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι, στον βωμό της ανεκτικότητας, οφείλουμε να τους ανεχόμαστε όλους. Ακόμη κι εκείνους που δοκιμάσαμε και είδαμε ότι δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε και να περάσουμε καλά μαζί τους. Κάναμε λοιπόν ένα “πείραμα ανεκτικότητας”. Χωρίσαμε τα παιδιά σε ζευγάρια για δυο μέρες, ύστερα από κλήρωση. Με το ζευγάρι τους έπρεπε να περάσουν όλη την ημέρα μαζί! Την πρώτη μέρα θα έπαιρνε ο ένας τις αποφάσεις (τι παιχνίδι θα παίξουν, που θα καθίσουν κλπ.) και τη δεύτερη ο άλλος. Δύσκολες μέρες  για εκείνους που συνειδητοποίησαν ότι πραγματικά δεν μπορούν να ταιριάξουν με το ζευγάρι τους. Απροσμενα χαρούμενες μέρες για εκείνους που ξαφνικά ανακάλυψαν έναν καινούριο, διαφορετικό φίλο. Όπως και να έχει πάντως όλοι κατάλαβαν ότι ανεκτικότητα σημαίνει πάνω από όλα… σεβασμός.

Πηγές

herdingkats.blogspot.gr

Βιβλίο «Αξίες ζωής στην εκπαίδευση, επιμέλεια Γκέλη Μανούσου – Σοφία Ταναϊνη, εκδόσεις Ωρίων.

About Ηρώ Παπαδοπούλου

Αποφοίτησα από την Παιδαγωγική Σχολή (Τμήμα Νηπιαγωγών) του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης το 1996. Κατάγομαι από τα Ιωάννινα, όπου και εργάστηκα στην ιδιωτική εκπαίδευση από το 1996 έως το 2000. Έκτοτε ζω με την οικογένειά μου στην Κέρκυρα και εργάζομαι σε δημόσιο Νηπιαγωγείο. Μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί μου στο: info@meleniro.gr
Bookmark the permalink.

4 Comments

  1. καταπληκτικη η αναρτηση σας την διαβασα ξανα και ξανα , μπραβο σας για αλλη μια φορα για ολα οσα κανετε , και τα μοιραζεστε μαζι μας , καλη συνεχεια κοριτσια , καλες αποκριες με υγεια και χαρα !!
    -christi-

    • Ευχαριστούμε πολύ,τα όμορφα λόγια σας είναι μέρος της… έμπνευσης! Καλή συνέχεια κι από εμάς σε όλες τις χρωματιστές δραστηριότητες των επόμενων ημερών!!

  2. ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ!

    ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ ΑΦΟΡΜΗΣΗ ΚΑΙ ΓΙ ΑΛΛΑ ΘΕΜΑΤΑ!

    ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ ΠΟΛΥ!

    ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΜΠΝΕΕΤΑΙ!

    ΦΙΛΑΚΙΑ…

    • Πράγματι οι δραστηριότητες αυτές μπορούν να συνδυαστούν με πολλές άλλες. Αν μάλιστα κάποιος ασχολείται με τις αξίες, όλες οι δραστηριότητες είναι κομμάτια από το ίδιο παζλ! Ευχαριστούμε πολύ για το ενδιαφέρον σου!

Γράψτε απάντηση στο Ηρώ Παπαδοπούλου Ακύρωση απάντησης

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.